Meditatie tijdens de stilte van de Dodenherdenking 2014
Als je op een dag als vandaag al die oorlogsellende weer voor je ziet moet je dan niet erkennen, dat aan het democratisch systeem, onder hetwelk 40 of meer oorlogen zijn gevoerd in twee eeuwen, het nodige mankeert.
Doden herdenken is prachtig, maar belangrijker dan herdenken is bedenken, vooruit denken, hoe dit soort ellende in de toekomst kan worden voorkomen, zodat we niet wederom door onbegrip, bekrompenheid, stommiteit of trucages in een oorlog betrokken raken. Het herdenken heeft weinig zin als wij de systemen intact laten, waardoor die afschuwelijk dingen konden gebeuren. Zie immers: Israël, Libanon, Balkan, Kosovo, Ruanda, Kuweit, Irak, Afghanistan, Libië, Egypte, Syrië, Mali, ga maar door.
Denk aan de Emser Depêche, de briljante truc van Von Bismarck, waardoor de Frans-Duitse oorlog van de jaren 1870 uitbrak. Denk aan het Zimmermann-telegram 1917 tijdens de Eerste Wereldoorlog, waardoor Amerika besloot aan de strijd te gaan deelnemen. Een dergelijke truc was in de oorlog van 1939 1945 niet nodig omdat de Japanners zo dom waren Pearl Harbour aan te vallen, waardoor Amerika tot op het bot getergd werd. Voor Irak moest wel weer een konijn uit de hoed worden getoverd: Amerika en Engeland logen klinkerhard over massavernietigingswapens, waardoor binnen twintig minuten Israël en een groot deel van het Westen van de kaart geblazen konden worden.
Het is onaanvaardbaar dat grote conflicten die miljoenen mensen het leven kosten, kunnen ontstaan door de beslissingen van enkele politici, die komen en gaan, verschijnen en verdwijnen, tijdelijk gedragen door geenszins representatieve politieke partijen, die immers worden bemand door minder dan 2 procent van de bevolking. Zij verdwijnen zelf in vergetelheid, of grijpen het grote geld, ondenkbare puinhopen achterlatend.
Een in het oog springend voorbeeld is de Amerikaanse inval in Irak. Buiten de UNO om op basis van een pakket leugens viel Amerika Irak binnen en begon een zeven jaar durende oorlog, waarbij meer dan 250.000 Irakezen zijn gesneuveld. Daarna hielden de Amerikanen een korte parade, haalden hun vlag neer en vertrokken, menend en verkondigend iets goeds tot stand gebracht te hebben. In werkelijkheid lieten zij een verscheurd land achter, waarin partijen elkaar nu op leven en dood bevechten. Voor Pakistan en Afghanistan vertonen zij even weinig begrip en in het geheel geen respect.
Hoe schril staat daartegenover het optreden van Rusland, dat op verzoek van en met volledige medewerking van de plaatselijk bevolking zonder slag of stoot en zonder bloedvergieten de Krim, vanouds Russisch gebied, weer naar zich terug haalt. Dat Russische gebied was door een voormalig Politburolid, Nikita Chroesjtsjov, zelf Oekraïner, aan Oekraïne overgedragen. Met welk recht gebeurde dat, mag men vragen? Toen protesteerde niemand.
Nu protesteert Amerika, dat na de val van de muur over eigen benen struikelde bij het binnen de NATO halen van voormalige USSR landen. Amerika gebruikt die landen nu om een raketschild zo dicht mogelijk bij Rusland te installeren. Zelfs onze eigen ministers zingen in dat koor mee.
Elementaire redelijkheid en werkelijke ontspanning zouden hebben meegebracht dat na opheffing van het Warschaupact ook de NATO kon worden ontbonden, is het niet? Integendeel, het Industriële Militaire Complex van de USA, waartegen Pres. Eisenhower reeds waarschuwde, besliste anders. Het zijn nieuwe klanten, nieuwe spanning, nieuwe bestellingen, voorwaarts mars.
Wat kan die arme President Obama anders doen dan ja knikken. Het totaal rechteloze concentratiekamp Guantánamo Bay op Cuba is er ondanks zijn plechtige verzekeringen toch ook nog steeds. Het blijft er. Hij wil het niet op de spits drijven. Het is misschien niet zo overduidelijk als in Cuba, Birma, Egypte of Turkije, maar ook in de USA zijn de militairen uiteindelijk de baas.
th